ඇත්නම් සෙනෙහසක්
කිසිදිනෙක මුවගින් නොපවසන
එනමුදු සාගරය තරම් සුවිසල්
ඒ නම් පිය සෙනෙහසම පමණයි
ඇති කල්හි වුව නැති කල්හි වුව
කිසිදු අඩුවක් නම් නැත දැනුනේ
මා නමින් රන් මහලක් වුව තැනිය හැකි
පියාණෙනි ඒ ඔබම පමණයි
මා නෙතට කදුලක් ඉනු දුටු තැන
ඔහුගේ ද නෙත් තෙමෙන්නේ
ජීවිතයම මා නොවන නිසා නොවේ ද
ඔබයි
පියණෙනි සිව්කොනින් මට රැකවරණය දුන්
දිනෙන් දින උස් මහත් වී
හැකි වුවත් යමක් කමක් කර ගන්නට
නැත මා ළග ඔහුගේ සෙවනැල්ලක් හෝ
හැර ගොසින් පිය සෙනෙහස මා ජීවිතය
ඇති කලටත් වඩා නැති කලට
දැනෙයි ගෙවෙන සෑම තත්පරයම සුවිසල් පෙම
පෙර කළ පවක් පරිසන් දෙවමින්
ඒ මහා පිය සෙනෙහස හැර ගොසින් මා
ඔබේ දෙනෙතින් දුටු ආදරය
නැත කිසිදිනෙක යළි දකින්නේ
මතු උපදින හැම භවයෙම
දිව්රන්න මෙපරිද්දෙන් මා හැර නොයන බව
No comments:
Post a Comment